AB Süreci Cumhuriyeti Tasfiye Sürecidir!

Brüksel’dekiler kritik kopma noktalarında, doluşup Ankara’da boy gösterirler. Bu AB’nin Türkiye politikası açısından vazgeçilmez bir durumdur. Komisyon Başkanı Barroso'nun gelişi de bu hamlelerden biri.

AKP hükümeti, AB’nin Türkiye politikalarının yürütülmesi açısından çok önemli. AKP ile AB arasında iyi bir “alışveriş dengesi” kurulmuş; sen beni kolla, ben de senin istediklerini bir bir vereyim…

İşte Barroso “dava açılmasının ardından” bu ortamın bozulmaması, AB sürecinin aksamaması için geldi. Tabii ki “AB sürecini” yürütecekler, süreç kesilirse Türkiye’nin sömürgeleştirilmesi ve ayrıştırılması aksar, bunu istemezler.

Daha önce de birkaç kritik kopma noktasında Brüksel’in patronları devreye girdiler:

- 6 Mart 1995′te “AB’ye alınmayacak olan Türkiye’nin gümrüklerinin ve üçüncü ülkelerle ilişkilerinin ipotek altına alınması için” devredeydiler. Yalnız Brüksel değil Washington da devredeydi. İşin Washington ayağını, bugün Kürdistan projesini yürüten Richard Holbrooke üslenmişti.

- Aralık 1999′da, “Koşullu adaylığı kabul etmem” diyen Ecevit‘i bu göstermelik adaylığa sokmak için, Brüksel’in patronları Helsinki’den gece yarıları apar topar Ankara’ya üşüştüler. Ankara’daki kimi taşeronları ile Ecevit’e yüklendiler ve onu pes ettirdiler. Amaçları, “Türkiye’yi AB’nin yedeğine almaktı”. Ecevit, “İçime sindiremedim…” diyerek imzalamak zorunda bırakıldı.

- 3 Ekim 2005′teki, “Türkiye’nin AB’ye alınmadan, bekleme odasında nasıl iğfal edileceğinin koşullarını belirleyen” çerçeve anlaşması, Tayyip Erdoğan ve Abdullah Gül'ün alkışları arasında imzalanırken medyada karartma uygulattılar.

Lozan’ın altını yavaş yavaş oyacak bu belge, Kızılay Meydanı’nda havai fişeklerle kutlandı. Avrupa emperyalizmine karşı Ankara’da kurulan Cumhuriyetin tasfiye süreci bu sefer, “AB süreci” adı altında tersyüz edilerek kutlanıyordu.

10 Nisan 2008′de Komisyon Başkanı Barroso’nun gelişinde ise “AB sürecinin Ankara ayağının yıkılmasını engellemek amacı” esastı. Hükümet ile Brüksel arasındaki alışveriş gereği, Brüksel’in patronları görevlerini yerine getiriyorlardı.

Hazır gelmişken “AB sürecini canlı tutmanın yanında”, yorgunluklarını karşılayacak ek ganimetlerin de peşindeydiler. 301. madde gibi, Fener Patrikhanesi’ni onurlandırarak “Lozan’ın dışına çıkarılması projesini” güçlendirmek gibi…

İlker Başbuğ ‘un, “Ulus devlet ve üniter yapının bozulmasına izin vermeyeceğiz” yönündeki çıkışı, Ankara ile Brüksel arasındaki alışverişe karşı bir tepkidir. Aslında bu çıkışı Başbuğ’dan önce TBMM’nin yapması gerekmez miydi?

Onlar yapmadığı, gerçek demokratik sistem çalışmadığı için, iş yine kendilerine kaldı.

Ali Kırca’nın karşıma oturttukları…

Konu yine “AB süreci”… Birkaç hafta önceki Siyaset Meydanı’nda Kırca karşıma, “Dinci-Barzanici” bir karma takım oturtmuştu. Biz ulusalcılar onlarla karşı karşıyaydık.

Bir iki hafta sonra tekrar, 10 Nisan 2008′de katıldığım Siyaset Meydanı’nda ise karşımızdakiler, Avrupa Birliği ve Patronlar Kulübü karmasından oluşuyordu. İşin en komik yanı da kimilerinin Türkiye-AB ilişkilerini, “Kanarya sevenler mi yoksa bülbülü tercih edenler mi” biçiminde göstermek istemeleriydi. “AB’ye karşı mısınız, yoksa yanında mısınız” diye sorulduğunda, “AB’nin (ve Batı’nın) Türkiye ve bölge üzerindeki sömürgeci politikalarının üstü örtülmüş oluyordu.”

Karşımızdakiler, konuşmaların şöyle yapılmasını istiyorlar:

- AB’ye kim girdi de kaybetti? 40 yıl önce Portekiz, Yunanistan bizden geriydi, girdiler zenginleştiler…

- AB içinde demokrasi var, özgürlükler var, girin siz de zenginleşin, özgür olun…

- İşte bu nedenle de AB süreci aksamadan yürütülmeliydi.

Oysa soruların şu şekilde sorulması gerekir:

- Siz onların “AB süreci” adı altında Türkiye’yi sömürgeleştirerek parçalamasını mı istiyorsunuz?

- Yoksa AB ile yan yana, karşılıklı çıkarlarınızı koruyarak iki normal ülke gibi mi yaşamayı tercih edersiniz?

Karşı takımdakiler sorunun böyle sorulması gerektiğini çok iyi bildikleri halde “olayı özellikle saptırarak” AB sürecinin yürütülmesini savundular.

- AB’nin çıkarları bunu gerektiriyordu…

- AB ile alışverişte bulunan AKP’nin işine bu geliyordu.

- Kimi büyük sermaye çevreleri, “AB (ve Batı) politikalarının bir parçası olmak zorundaydılar.”

- Tabii ki Türkiye’deki bölücüler, AB sürecine destek vereceklerdi, onlar da AB’yi arkalarına alacaklardı.

Avrupa Parlamentosu’nu temsil eden parlamenterin davranışı ise Brüksel’in gerçek yüzünü ortaya koydu. Hitler döneminde dünyaya bakan gözlerin, bugün Brüksel’den Türkiye’yi nasıl seyrettiğini, herkes ekranlardan canlı canlı izledi.

Halkımız, AB’nin maaşlı avukatlarına karşı, “% 90″ oranıyla yanımızda yer aldı, kamuoyu yoklamaları böyleydi. Halkı kandıramadılar…

Birkaç hafta arayla Ali Kırca‘nın seçip de karşımıza oturttukları ilginç bir kompozisyon oluşturuyordu: Kimi dinciler, Barzaniciler, Avrupa Parlamentosu’nun Alman üyeleri ve kimi sermaye çevrelerinin maaşlı avukatları… Sanki işgal dönemindeki İstanbul’daydık, ne yazık… Ve karşımızdakiler bütün güçleriyle, “AB sürecinin aksamadan yürümesini” ısrarla savundular.

Prof. Erol Manisalı