İngiltere, Rusya ve Fransa’nın büyük desteği ile 1830’da bağımsızlığını kazanan eski Osmanlı eyaleti Yunanistan, bugün bizim gözümüzde "Batı"dır, Avrupa’dır. Pek çok bakımdan Batı kültürünün de anavatanı sayılır, yahut yine biz öyle biliriz. Hele günümüzde, ünlü Avrupa Birliği maceramız dolayısıyla artık demokrasi ve insan hakları hocalarımızdan biri de olmuştur.

Oysa çok hayran olunan o soylu Grekler, «alçaltıcı hurafeler, doğadışı yardımcılar, vekiller, insan kurban edilmesi ve kölelik»le kuşatılmıştır (Da-vies, 1995: 98).

Grekler 5’inci yüzyılda çok ayrımcı ve kendini beğenmiş hale gelmiştir. Özellikle kendisi de Maraton Savaşı’na bizzat katılmış olan Aşilyus (ölümü 525), Persae adlı eserinde uygar Persleri, yaltaklanan, gösterişçi, mağrur, zalim, efemine, yasatanımaz yabaniler düzeyine indirgemiştir.

Bundan sonra artık bütün yabancılara, barbarlar olarak iftira atılacaktır. Hiç kimse zeki, yiğit, mantıklı, özgürlük aşığı Greklerle karşılaştırılamaz. Trakyalılar kaba ve yalancıdır. Makedonyalılar gerçek Helen değildir. Yö¬netme hakkına ve doğal yönetim düzenine yalnızca Greklerin sahip olduğu varsayılır. Atina’da, yabancı tiranların yönetim biçimleriyle Atinalıların te¬baa halklara karşı davranış biçimi asla karşılaştırılmamıştır.

"Eski Yunanların «üstünlük kompleksi», Avrupa’da daha sonra or¬taya çıkan, benzer ayrımcı düşünceler hakkında soru işaretleri yarat¬maktadır. Bu husus, Romalılar ve benzeri «Batı Uygarlığı» tüccarları¬nın, Antik Yunan denince hissettiği yakınlık incelenirken ödenecek he¬sapta mutlaka ele alınmalı; «Batı Uygarlığı»na yönelik eleştirileri Kla¬sik revizyonizmin özel bir türüne benzeten hırçınlıklar da bu hesaba dahil olmalıdır. Bazı yorumcular, komşu halkların farklılıklarıyla ça¬tışmanın Avrupa geleneğinin kanına işlediği görüşündedir.

"Bu dikkate değer çatışma içinde, bütün kendini beğenmişliği, bü¬tün üstünlük imaları, bütün öncelik ve eskilik iddialarıyla, doğal yöne¬tim hakkıyla ilgili bütün şımarıklığıyla «Avrupa» doğmuştur." (Davies, 1995: 103).

Atina’nın demokrasisi, sadece 20 bin özgür erkekten oluşan "halk"tan ibarettir; Atina’nın büyük demokratları Perikles veya Demostenes de tıpkı Washington ve Jefferson gibi köle sahibidir (Davies, 1995: 129).

Gerçi ülkeyi gerçekten vatandaşlar yönetmiştir. Yasa önünde eşittirler. Ordu komutanı dahil en yüksek on yetkiliyi onlar seçmiştir. Görev süresi bir yıl olan yüzlerce idari makam için kendi aralarında kur’a çekmişlerdir. Kamu görevlilerinden hesap sormuşlar; sahtekar ve beceriksiz yetkililer görevden alınabilmiş hatta idam edilebilmiştir. Ama 185 yıl süren Atina de¬mokrasisi, mükemmel olmaktan uzaktır. Halk egemenliği, 500’ler Mecli-si’nin (Boule) entrikalarıyla, cemaatlerin dik kafalılıklarıyla, zengin patronların ve demagogların bitmez tükenmez baskısıyla sınırlıdır. Ecclesia toplantılarında 6000 olan yeter sayıyı sağlayabilmek için vatandaşlar sokaklar¬da kırmızı boyaya batırılmış iple kandırılmıştır (Davies, 1995: 130).

Avrupa’ya yönelik göçler, hiçbir alakaları olmadığı halde sırf dil benzer¬liği yüzünden İstanbul hatta Anadolu’nun bir kısmı üzerinde hak iddia eden Yunan olgusuna da yansıyan etnik yapı ve dil üzerinde önemli etkiler yarat¬mıştır.

Doğu Roma’da Yunanca, hem resmi dil olarak hem de bir çok yerde, özellikle Anadolu’da yaygın yerel dil olarak kullanılmayı sürdürmüş, ama Pelepones dahil birçok bölgede bir süre için tamamen veya kısmen Slavlaş-mıştır. Jacob Fallmerayer’in (1790-1861) Ueber die Entstehung der Neug-riechen adlı eserindeki (1835), yaşadığı dönemin Yunanları arasında yoğun tepkilere yol açan tezi, günümüzün Grek ulusunun «damarlarında ancak bir damla gerçek Grek kanı bulunan» Helenleştirilmiş Arnavut ve Slavlardan ürediğini savunmaktadır. "Bu bir abartma olabilir; ama şu anda yaşayan her Grek’in, antik Yunanistan’da yaşayanların doğrudan etnik torunu olduğu id¬diası kadar anlamsız değildir. Bugünkü Avrupalılar, sulandırılmamış «etnik saşık» için daha mantıklı açıklamalar geliştirebilir." (Davies, 1995: 235, 237, 238).

Dünyanın hayran olduğu Yunan medeniyetini "Yunan Medeniyeti" yapan, ilk okuldan itibaren adını ezberlediğimiz büyük matematik ve fizik bil¬gini Arşimet’i, aynı Batının övünülecek bir parçası sayılan Roma öldürmüştür:

"Savaşın sayısız kurbanı arasında Arşimet de vardır. Kumlar üzerinde bir matematik problemi çözmeye çalışırken Romalı bir asker tarafından öldürüldüğü kabul edilmektedir." (Davies, 199: 144).

TransAnatolie Tour